مژدکانی

امروز برای خدا گریستم.
دردهایم را فراموش کردم تا دردهایش را ببینم و درک کنم.
تنهایی اش را
غصه هایش را

بزرگی اش را
مظلومیتش را
کرم و بخشش اش را

و دیدم..
چققققدر تنها بود
چققققدر بزرگ
و چقققدر غمگین

دلم سوخت و گریستم.
او سکوت کرد.
حق داشت.
پیش چون منی
کوچکی مخلوق، نشاید گفتن، نالیدن و گریستن.
فهمیدم.
بزرگی اش را و کوچکی ام را.
گفتم: سکوت از تو
کلام از من
فهمم بده
من می گویم
من می نالم
من می گریم
تو سکوت کن

فرشتگان را دیدم
ساکت
متعجب اما حسووود
خداوند نگاهی به آنها انداخت

اما هیچ نگفت

بزرگان حرف نمی زنند.
سکوت می کنند
و فرشتگان فهمیدند
آنچه را که باید.

آری
انسان است که بزرگی خداوند را میفهمد
بزرگی اش را در عین مظلومیت
بررگی اش را در اوج بخشندگی
بزرگی اش را در اوج تنهایی
و تنهایی اش را در اوج بزرگی

آی فرشتگان !
شما چه می فهمید؟
شما فقط خوبید
فقط ستایشگرید
فقط مطیع

فهمیدن خداوند، فهم میخواهد
باید بتوانی بدی کنی تا بفهمی خوبی را

باید بتوانی ظلم کنی تا ببینی مظلومیت را

باید بد باشی تا بتوانی شرمگین شوی
باید کوچک باشی تا ببینی و بفهمی بزرگی را

انسان است که می تواند باشد و بفهمد، خداوندش را.
شاید
این همان علتی است
که انسان آفریده شد

شاید
این همان معلول
دمیدن روح خداوند است در انسان

شاید
این همان بار مسئولیتی است
که کوه نپذیرفت

شاید ..